Chomik dżungarski (
Phodopus sungorus) – gatunek
gryzonia z rodziny
chomikowatych, nadający się do hodowania w domu. Jego nazwa pochodzi od rejonu
Chin,
Dżungarii, w którym został odkryty.
Środowisko życia i występowanie
Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej na terenach Rosji i Kazachstanu[3][2]. W poszukiwaniu pożywienia może wędrować na obrzeża lasów. W niesprzyjających warunkach zapada w sen zimowy (hibernację) lub sen letni (estywację).
Wygląd
Chomik dżungarski, podobnie jak chiński,
ma na grzbiecie pręgę. Kształt jego ciała jest jednak wyraźnie odmienny
– bardziej zaokrąglony. Długość ciała to średnio 9 cm. Samiec ma
długość około 10 cm, a samica 7 cm. Bardzo krótki ogon i łapy są prawie
niewidoczne. U chomików karłowatych gruczoł zapachowy położony jest
pośrodku brzucha. Masa ciała wynosi 30–40 g. Wyróżnia się czarną pręgą
od czoła po ogon. W większości chomiki te są ciemnego ubarwienia, lecz
występują także białe, u których też wyróżnia się pręgę na grzbiecie,
lecz jest ona mniej widoczna.
Żywienie
Chomiki dżungarskie żywią się głównie mieszanką ziaren, nasion i orzechów, uzupełniając dietę świeżymi warzywami i owocami oraz mięsem, nabiałem i owadami (np. larwami mącznika młynarka), które są ważnym źródłem białka. Karmione soczystymi pokarmami rzadko piją wodę,
jednak powinny mieć do niej stały dostęp. Jeśli samica chomika nie
będzie jadła nabiału ani mięsa po urodzeniu młodych, może tak z nadmiaru
stresu, jak i niedoboru białka zjeść swoje młode. Mimo że chomiki
dżungarskie mogą zjeść wiele rzeczy, nie należy im podawać między innymi
owoców cytrusowych, owoców pestkowych, sklepowej sałaty, resztek z
obiadu, słodyczy ani czekolady (która zawiera szkodliwą teobrominę), napojów słodzonych lub gazowanych oraz roślin trujących (którymi są niektóre rośliny pokojowe).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz